Bir dolandırıcılık öyküsü |
27.06.2009 |
|
| ||
Bir dolandırıcılık öyküsü
Veysi Seviğ - 27 Haziran 2009 Cumartesi -
Referans Emekli olduktan kısa bir süre sonra bir mesleki kuruluşta danışman olarak çalışmaya başladı. Kısa sürede yeni işyerinde herkesin sevgisini, saygısını ve takdirini kazandı. Çalıştığı yerde sorunu olan ve/veya sıkıntıya düşen herkes "üstad"a başvururdu. O, herkesin dert babasıydı. İşine sabahleyin herkesten önce gelir, akşamları herkesten sonra işyerini terk ederdi. Odası hiçbir vakit boş kalmazdı. O da uzun yıllar hizmet ettiği kamu kuruluşundan emekli olduktan sonra yeniden çalışmaya başladığı bu kurumda yaşamından memnundu. İnsanların sorunlarını çözmekten mutluluk duyuyordu. Ancak bu mutluluğu kısa sürdü. Bir süredir rahatsız olan ve adeta üzerine titrediği sevgili eşini aniden kaybetti. İşyerindeki çalışma arkadaşları "üstad"ın büyük acısına ortak oldular. Ona daha yakın olmaya başladılar. Her gün odasına gelip hal hatır sordular. Her şeyini paylaştığı sevgili hayat arkadaşını kaybetmenin vermiş olduğu moral bozukluğunu yeni işyerindeki mesai arkadaşlarının vermiş olduğu sevgi ve ilgi ile gidermeye çalıştı. İş arkadaşları ile giderek artan dostluğu gerçekte onun tarif edilmez insanlığından kaynaklanıyordu. O da artık çalıştığı yerin adeta dert babası olmuştu. Küçükle küçük, büyükle büyüktü. Herkesin mutlu olmasını ister, herkesin üzüntüsünü paylaşırdı. İşyerinde kim evlense, kimin çocuğu olsa, kimin
yakını vefat etse yanında o vardı. O, "üstat" olmaktan daha çok bir dost, bir
yakın akraba, bir can yakını idi. Bir gün aniden rahatsızlandı. Bu rahatsızlığını kimseye söyleyemiyordu. Ancak her gün karşılaştığımızda yüz hatlarından rahatsızlığının ciddiyetini anlamak mümkündü. Bu arada arabası kullanılamaz hale geldi. Kadıköy'de oturuyordu. Evinde eşi ile en güzel günlerini geçirmiş olduğundan oradan ayrılmayı veya başka yerde oturmayı düşünmüyordu. Geçmişte Kadıköy'deki evinin dışında ayrıca
arkadaşlarının baskısı ile bir daire satın almıştı. Kiracısı söz konusu dairenin
kirasını muntazam ödeyemiyordu. Yanılmıyorsam dört yıl önce "üstat" söz konusu daireyi sattı. Satış bedeli olan nakit para içinde olan çanta ile tapuya gelen alıcı tapuda satış işlemi tamamlandıktan sonra çantayı "üstad"a vermek suretiyle borcunu ödedikten sonra "üstat" doğruca Eminönü'ndeki işyerine gelerek karşımda çanta içindeki parayı saydı. Çanta içindeki para tam satış bedeli kadardı. Söz konusu çantayı işyerindeki dolaba kilitledikten sonra akşam evine gitti. Ertesi sabah çantayı alarak içindeki parayı
bankadaki hesabına yatırmak üzere dışarı çıktı. Bir-bir buçuk saat sonra "üstat"
geriye döndüğünde yüzü beyazlaşmış, daha doğrusu rengi değişmişti. Yığılır gibi
masanın yanındaki iskemleye oturdu. Çantanın içindeki paranın yarısı sahte
çıkmıştı. Bir süre sonra kiracısına telefon etti. Kiracısı telefonu açmıyordu.
Durumu şikâyet konusu yaptı. Birkaç gün sonra evi satın alan bulundu. O çantayı
tanımıyordu. Üstelik yapılan incelemede çanta üzerinde evi satın alanın parmak
izine rastlanmadı. Kiracı, paranın nakit olarak verildiğini, çantayı ise ilk
defa gördüğünü ifade ediyordu. Bir süre daha yaşadı, kimseye bir şey söyleyemiyordu. Hem utanıyor ve hem de kendi kendini suçluyordu. Bu olayın ikinci yılının sonuna doğru severek çalıştığı bu işyerinde huzursuz olmaya başlamıştı. Buradan ayrılmaya karar verdi. Kendisine anı olarak işyerinden ayrılırken bir kol saati verilmişti. Ayrılış tarihi yıl sonu itibariyleydi. Yeni yıla girdiği günde artık tamamen çalışma hayatını sonuçlandırmış bulunuyordu. Bir süre dil kurslarına gitti. Bir ilkbahar günü rahatsızlandı. Bir süre sonra da 24 Haziran günü kendisini kaybettik. Onu geç tanımıştım. Ancak yine onu erken kaybetmiştim. "O" bir devlet adamı, fazilet örneğiydi. Onu seven dostları vardı. Dostlarını yalnız bırakarak bu dünyadan göçtü gitti. İktisadi Dayanışma Gazetecilik Matbaacılık ve Danışmanlık Ltd.Şti - Türkiye' nin En Büyük Mevzuat Portalına Hoş Geldiniz. |
Veysi Seviğ
Okunma: 594 | |||
Yazarın En Çok Okunan 5 Yazısı
|